سپیده دم بود ؛ چیزی ب صبح نمانده بود.میان آن دشت وسیع و تقریبا خالی از سکنه مردی راه میرفت...بدون توجه ب اطرافش فقط میرفت و ب گذشته اش تا الآن فکر میکرد...مسافت کمی را نیامده بود ؛ اما خسته نبود...انگار فقط دلش میخواست راه برود...آنقدر گام های نه چندان آرام برداشت که دیگر خسته شد...فقط در جستجوی سرپناهی بود.او آن منطقه را خوب میشناخت...آخر،اولین باری نبود که آنجا قدم میزد.میدانست که در همان اطراف مسافرخانه ی کوچک و صمیمی ای وجود دارد.تمام کارکنان مسافرخانه او را میشناختند.........بار دیگر ب آنجا رفت ؛ روی یک صندلی قدیمی چوبی نشست و فقط با صدای غمناک اما گیرایش گفت:"من نوشابه میخواهم.!" همه ب این وضع عادت کرده بودند....لیوان نوشابه اش را برداشت و ب آرامی شروع ب نوشیدن کرد.....خسته بود،زخمی،شکسته و دل بریده... صحبت های دو مرد جلوی میزی که تقریبا پشت سر او قرار داشت توجهش را جلب کرد ؛ ناخواسته میشنید "شنیدی؟! میگن یه مردی از اردوگاه فرار کرده....که با خودش راز معبد'سینیت'رو داره !" مرد خسته (جک؛معروف ب جک مرموز) خوب میدانست آنها درباره چه صحبت میکنند.آرام با افسوس نیشخندی زد...دو مرد پشت سرش متوجه نیشخندش شدند.یکی از آنها که جسور تر و تندخوتر بود داد زد : "چی شده؟ فکر کردی ما احمقیم؟ ب نظرت خیلی مسخره بود؟"......جک جوابی نداد....باز هم فریاد از آن مرد تند مزاج (که بسیار ناپاک زندگی کرده بود!) بلند شد:"جواب بده ترسو! چرا ساکت شدی؟".....تمام مسافرخانه متوجه آنها بود.....جک بلند شد ؛ پول نوشیدنی اش را حساب کرد و ب سمت در رفت...آن مرد خشمگین که گویی دنبال نزاع میگشت یقه اش را گرفت و کشید که ناگهان قسمتی از لباس جک پاره شد ؛ مرد تندخو نشان معبد سینیت را کنار سینه اش دید..همه شگفت زده شدند...شخصی از میان دیگر مردم با حیرت داد زد : "خودش است...! او...او تنها کسی ست که راز نشان سینیت را پیدا کرده !" جک در میان حیرت تمام مردم آن مسافر خانه فقط در را باز کرد و رفت....که ناگهان از مسافرخانه دادی شنید. "بگیریدش...اون همه چی رو میدونه!" جک تنها راه فراری که داشت قدرتی بود که از معبد سینیت با خود آورده بود................

نظرات شما عزیزان: